BALKONDAN BAKAN GÜZEL ve LOR TATLISI

Papatya’nın ağzından Pamuk Teyze’nin hikâyesi:
“…Torunu evleniyormuş, kızı Beşiktaş’ta oturuyormuş, o da gitmek istemiş ama çocukları biz seni gelip alamayız demişler. Pamuk Teyzem vazgeçer mi ben kendim gelirim demiş ama sen gelemezsin demişler. O da telefonu kapatmış ve yetersiz olmayı içine sindirememiş bir türlü. Torunum evleniyor giderim de dönerim de demiş ve bir hışım evinden çıkmış…
…Yeni Camii’nin önüne, en son 22 sene önce babamla gidip kuşlara atmak için yem satın aldığımız yere gidip var oluş sebebimiz olan, onlar olmasa zaten bu dünyada olamayacağımız annelerimizin haline ağladım. Bugün bin bir tane problemi dert edindiğim, ama kendi evladının ona gelme deyişine küsmeyip yine de yüzünde mağrur bir gülümseme ile aynadaki haline bile bakmadan yola çıkan Pamuk Teyze’nin umuduna ağladım. Yarın ne olacağımı bilmediğim, yolun sonuna yaklaştığım zaman da tek medet umacağım şey olan evlatlarımın bana ne yapacağını bilemeyişime ağladım. Hemen ardından gözyaşlarımı silip öğle kahvesi için sözleştiğim annemin yanına gidip ona uzun uzun sarıldım.Üç yanlışın bir doğruyu götürdüğü şu hayatta, üç doğrunun bir yanlış yarattığı bana ait olan yaşamımda, beni terk eden tüm sevdiklerimin beni terk etmeseler, yaşattıkları sorunlara Pamuk Teyze kadar dik duramayacağımı anladım. Neyin hakkında nasıl bir hayır olduğunu gördüm. O yüzden bugün huzurluyum.”

Papatya’nın bu güzel hikâyesini okuyunca gözlerim doldu. Gözlerim gibi kalbim de doldu taştı duygularla. Sonrasında da “hatıralardaki detaylar…” yazısını okuyunca mazi geldi aklıma. Bir şarkı var bilir misiniz?

Mazi kalbimde bir yaradır
Bahtım saçlarımdan karadır
Beni zaman zaman ağlatan
İşte bu hazin hatıradır

Der sözlerinde. Şarkı genelinde âşık olunan kadına yazılmıştır. Yine de bu dörtlük, anılarımı her hatırlayışımda kalbimi acıtır.

1983-2004 arası… Aynı apartman dairesinde geçer hikâye. Her yaz üç ayını burada beraber geçiren torun ve anneannenin hikâyesidir bu. Kızın adı Selen, anneannenin ise pamuk Cemoş.
Selen, küçüklükteki anılarını hatırlamaz ama komşuları olan Hilmi dedesi anlatır hep: tenteden dolayı boyunun zar zor parmak ucuna kalkarak balkondan bakmaya yettiğini, her sabah günaydın deyip bikinilerini giyinip bin bir güçlükle “baaaak” diye göstermelerini, ilgiyi toplamak için ne maskaralıklar yaptığını… Komşularından Hüsniye anneannesi de masa altına girip nasıl evcilik oynadıklarından, Selen’in kilere geçerek bakkal amca olup “bir şeye ihtiyaç var mı?” diye sorarak evdekilere malzeme dağıtmasından bahseder durur.

Sonra bir gün yan daireye yeni bir komşu taşınır. Yıl 1991… Komşunun Selen’den 1 yaş büyük bir kızı vardır. Yaşasın, arkadaş gelmiştir. Neler mi yaparlar birlikte: Evde civcivler yetiştirilir, balkon tentesinin arkasına gizlenip yoldan geçenler ıslatılır, kömürlüklerde evcilikler oynanır, kediler beslenir, hayvan hakları gazetesi çıkartılır, kordonda gezilir, çekirdek çıtlanır, denize girilir, kitaplar alınır, mısırlar yenir, tavlalar oynanır, kartondan bir ev ve bebekler yapılır, Açıkhava sinemasında keyif yapılır…
Anneanne o kadar sabırlıdır ki onun yanında hiçbir engel, yasaklama yoktur.

Anneanne ve torununun hayatındaki küçük ayrıntılar:
Her yaz geldiğinde Edremit pazarından 2 tane civciv alınırdı. Evin içinde ve balkonda, her tarafı batırmalarına göz yumularak bu civcivler beslenirdi. Piliç evresine geldiklerinde ise beslemeye devam etmesi için (yalan! kesmesi için) sütçüye verilirdi. Bir gün civcivin bir tanesi tuvaletini yapmış ve ne hikmetse yaklaşık 10 cm uzunluğunda olan bu kaka, zavallının poposunda kalmıştı. Civciv bunu görür görmez korkuyla etrafında dönerek kaçmaya çalışmış fakat kuyruğunu kovalayan kedi gibi fırdöndü olmuştu.
Bir de sütçü teyze ve torunları vardı her hafta gidilen. Tahta bir köprüden geçerek dere aşılırdı ve sütçü teyzenin bahçesine varılırdı. Her tarafta inekler ve dev bir incir ağacı. İncirler enfes… Kaplara süt doldurulup eve dönülürdü. Evde o süt kaynatılır, soğuyunca kaymağı afiyetle yenir ve sütün bir kısmıyla da yoğurt mayalanırdı. Çok sonraları sütçüye gidilemez ve kapıya gelen sütçülerden süt alınır oldu.
Kordondaki çay bahçelerine bayılırdı anneanne. Bazen akşamüzeri hava serinleyince beraber kordonda yürüyüş yaparlar, sonra da dondurma alıp çay bahçesinde yerlerdi. Bazen de kahvaltılıklarını alır sabah erkenden denize karşı çaylarıyla keyif yaparlardı. Bu çay bahçelerinin cam şişelerdeki meyve suları, Kaz dağlarından gelen buz gibi suyla doldurulmuş havuzlarında soğutulurdu.
Kordonun bitiminde çok sonraları uzağa taşınan bir de lunapark vardı. Dönmedolap, balerina Selen’in en sevdiklerindendi. Lunapark’a gelmeden, sarıkız heykelinin hizasındaki iskelenin de ucuna kadar gidilip dönülmeden ve tutulan balıklara bakmadan yürüyüş tamamlanmazdı. Bazen bu yürüyüşler tam ters istikamete 1. ve 2. köprü diye adlandırılan köprüleri geçerek Turban tatil köyüne doğru giderdi. Bu esnada Selen’in üç yaşına kadarki döneminde kiralanan yazlık ve buradaki hikayeler anlatılır, her gün anneannenin Selen’i de bebek arabasıyla alıp nasıl 2-3 kere pazara gidip geldiğine hayret edilirdi.

Sonra Selen büyüdü, artık arkadaşlarıyla akşam 22.30’a kadar kordonda gezebiliyor, gündüz de denize gidip geliyordu. Ne keyifti ama… Sabah kalkardı, kahvaltı hazır. Akşamüzeri denize giderdi. Saat 18.00 gibi dönerdi, hemen bir duş alıp saçlar kurutulur ve saat 20.00 gibi tekrar dışarı çıkılırdı. Seneler ilerledikçe izin saati 23.30’lara kadar çıktı.
Anneanne sabah 7.00’de kalkar, Selen uyanana kadar kahvaltı etmeden beklerdi. Öğle yemeği 13.00 gibi yenir ardından orta şekerli bir kahve içer ve bir saat kadar güzellik uykusuna yatardı. Bu esnada, yapacak işi yoksa eğer, Selen gelip gidip uyansa diye tepesine dikilirdi. Sonra biraz daha keyif yaparlar, denizden dönüşte de Selen’in getirdiği haşlanmış mısır ya da dondurma ile anneannenin keyfi artardı. Akşam 22.30’da uyuyan anneanne her ne kadar evhamlansa da uzayan izin saatlerine sesini çıkarmazdı. Selen’in dışarı çıkamadığı geceler, her uyanışında “Seleeeen, hadi yat artık, ışığı kapa” diye seslenir; Selen de karanlıkta televizyon izlerdi. Yokluk dönemlerini en zor haliyle yaşamış olan anneanne gereksiz yere su aksın, ışık yansın hiç istemezdi.

O zamanlar Akçay çok kalabalık değildi. Daha güvenli, sakin, herkesin birbirini tanıdığı bir yerdi. Her apartmanın bahçesinde bir havuz, havuzda buz gibi su, suda soğutulan karpuzlar… Selen’in en çok sevdiği şey de çeşmeden buz gibi su içebilme özgürlüğüydü. O suyun tadını hala hiçbir yerde bulamadı.
Her Cuma Selen’in ailesi Balıkesir’den gelir, anneanne ve Selen’i alır ve yazlıklarına giderlerdi. Bu gelişleri, yola çıkışlarından itibaren anneanne balkonda beklerdi. Balkon ve anneanne o kadar özdeşleşmişti ki…
Selen her sabah kalktığında ilk iş balkona bakar ve bazen anneanneyi köşede ayaklarını uzatmış vaziyette oturmuş dantel örerken, bazen de sebze ayıklarken bulurdu. Sessizce gidip bir öpücük kondurur ve hemen giyinirdi. Bazen de anneanne uyandırmaya gelirdi Selen’i:
“Kalkın tayfalar, gemi yalpalar… Seloşum, hadi kalk”.
Uyanıp da anneanneyi evde bulamadığında ise birden panikler heyecanla balkonda gelişini beklerdi. Anneanne ya süt ya da ekmek almaya gitmiş olurdu. Balkonun ayrı bir keyfi de akşamüstleri bisküvi eşliğinde içilen çaylar ve yapılan sohbetlerdi.

Geçenlerde bunca uzun yılımın ve anılarımın geçtiği Akçay’daydım. Bu kadar canımın yanacağını bilemedim… Akçay bu denli değişmiş ve büyümüş olmasına rağmen, anneannemin evinin olduğu sokak aynıyken, anılarımızı ve sohbetlerini paylaştığımız insanlar hala orada otururken, balkondaki boşluk içimi acıttı. Annem-babam ve ben oradaydık ama bekleyenimiz yoktu. Balkon bomboştu…

Cemoşun sevdiklerinden bir tarif:
LOR TATLISI

Malzemeler:
500 gr taze tuzsuz lor
3 tepeleme dolu kaşık un
3 yumurta
1 çay kaşığı kabartma tozu

Şurubu için:
2 bardak toz şeker
2,5 bardak su

Tüm malzemeyi karıştırın. İster elinizde yuvarlayıp, isterseniz de benim gibi doldurma kaşığı yardımıyla şekillendirip yağlı kağıt serili tepsiye dizin. Yuvarladığınız hamurları çok sıkıştırmayın. Gerçi çok cıvık bir karışım olduğundan sıkıştırmak zor ama yine de belirteyim dedim. Karışıma başladığınız anda fırını 200 dereceye ayarlayın. Tepsi hazır olunca fırına verin (tam ısınmasını beklemenize gerek yok). Bu esnada da şurubu ocağa koyun. Çok az karıştırıp kendi halinde kaynamaya bırakın. Tabanından hafif kabarcıklar çıkınca altını kapatın.
Tatlıların altı yanmayacak ve üstü hafif pembeleşecek kadar pişince fırından çıkartın ve ılınmasını bekleyin. Bu sürede şurubunuz da hazır olmuş ve hafif ılınmış olacaktır. Tatlıları şurubun içine atıp ters düz edin ve servis kabınıza alın. Kalan şurubu da üzerine dökün. Afiyet olsun.

Notlar: Lorun taze ve sıfır tuzlu olmasına dikkat edin. Yoksa tatlınızın tadı bozulacaktır. Tatlının şurubu çekme miktarı da lora bağlıdır. Tüm suçu lora atayım. Kötü sonuçlarda bana değil lora kızın emi. Sevgiler…